Belevingsverhaal / schrijfopdracht

Ik ben aan het wandelen. Het is mooi weer. Mijn gedachten laat ik de vrije loop.

Ik denk aan de laatste OR-vergadering. De bestuurder beschuldigt me ervan dat ik de OR gebruik voor persoonlijke motieven.

Ik zeg dat hij nu te ver gaat en dat hij me daarmee kwaad maakt, maar dat ben ik niet echt. Wel een beetje, maar niet erg.

Voor een deel heeft hij zelfs gelijk. Mijn belangen behartig ik in de OR net zo goed als die van mijn collega's.

Een collega OR-lid wordt echt kwaad en breekt in. Ik laat haar begaan (kan ik mooi even nadenken) en neem later het gesprek weer over met argumenten. De bestuurder slikt zijn woorden in, maar er blijft toch wat hangen...

Het onderwerp was de regeling vergoeding woon- werkverkeer, waarvan ik twee jaar daarvoor al op persoonlijke titel had aangegeven dat die niet klopte met de CAO en waarvan me nota bene door P&O was gevraagd e.e.a. via de OR te laten lopen...

Terwijl ik loop en terugdenk wordt ik toch weer kwaad. Kwader dan tijdens de vergadering. Het onrecht raakt me. Zowel het persoonlijk onrecht van het niet krijgen van een vergoeding die me wel toekomt, als de arrogante koppigheid, tijdrekken en goochelen met argumenten van de bestuurder om maar niet aan zijn verplichting te hoeven voldoen..

Ik bedenk een strategie en werk die uit in mijn hoofd, waardoor de boosheid wegebt. Toch weet ik dat hij op een ander moment weer terugkomt zolang het onrecht voortduurt.

Ik denk aan het afdelingshoofd dat me 's-avonds aan de telefoon “in vertrouwen” vertelt dat het management me “lastig” vindt en een “regelneuker” en dat ze me zo helemaal niet kent. Ik zeg dat ik dat op dit moment ook ben en ook nog wel een tijdje zal blijven omdat de omstandigheden daar op dit moment om vragen. Er is teveel mis en er moet teveel worden rechtgezet.

Ze zegt dat ze me dan ook een regelneuker vindt en vraagt of ik thuis met de jongens en Irma niet al genoeg heb om me druk over te maken...

Misschien is ze slim, oprecht of allebei? Ik laat het niet merken, maar ze raakt een snaar. Ik vindt oprecht dat er iets moet veranderen in de organisatie, maar vraag me soms af of ik daar het voortouw in moet nemen. Ik denk aan de jongens en aan Irma. Aan hoe moe ik ben als ik thuiskom en ik voel me schuldig...

Maar ik vind tegelijk ook dat het leven niet alleen zorg moet zijn. Dat ik ook mijn eigen ambities en interesses moet kunnen nastreven. Hou ik mezelf daarmee voor de gek? Bedek ik daarmee mijn gebrek aan verantwoordelijkheid? Doe ik dat in mijn werk ook als ik zeg dat ik ergens geen tijd voor heb? Moet ik gewoon nog een tandje bij zetten? Ben ik liever lui dan moe?

Ik twijfel en voel me onzeker.

Ik twijfel dan over het nut van doorzetten. Over het nut van in de OR zitten. Ik denk aan de energie die het kost en probeer argumenten tegen elkaar af te wegen. Ik vind het leuk. De spanning, het spel en het overwinningsgevoel als iets na lang knokken toch lukt.

Dan is het weg. Ja, ik ben soms lui, maar ik werk hard. Zowel thuis als op mijn werk. Ik heb veel aan mijn hoofd en veel te doen en het is logisch dat ik dan moe ben. Mag ik dan soms een beetje lui zijn of ziek, overspannen of burnout en het er even van nemen? Even niet de hele dag “moeten”?

Al wandelend vind ik inmiddels dat ik dat mag, maar zie ik tegelijk ook op tegen het moment dat ik weer zal “moeten”. Moeten van mijn baas, van mijn gezin, van mijzelf...

Ik voel me dan weer opgejaagd. Voel de spanning in mijn maag en borst weer komen. Ik blijf even stilstaan. Kijk naar boven, naar de lucht, adem diep door en laat de spanning van me afglijden.

Dan wandel ik verder.